niezapomnienie

Przyzwyczaiłam się już, że jak jestem na cmentarzu przed południem to bardzo często półuczestniczę w jakimś pogrzebie.. Dzisiaj to była mała, biała trumienka...

Nie mogę się pogodzić się ze śmiercią mojego synka.. nie mogę pogodzić się z tym, że choćbym oczy wypłakała, to dzieci i tak będą umierać..

Znowu padło to pytanie - jak możemy ci pomóc ? Co możemy dla ciebie zrobić ? Rozumiemy, co przeżywasz.. I znowu odpowiedzią było takie samo od dwóch miesięcy otępiałe patrzenie w jeden punkt na ścianie. Żeby powstrzymać łzy. Żeby "dziękuję, naprawdę niczego mi nie trzeba " zabrzmiało spokojnie i wiarygodnie. Żeby móc wyjść.. żeby nie wykrzyczeć, że nic nie rozumieją i oby nigdy nie musieli zrozumieć, że nie mogą dla mnie nic zrobić, bo nikt nie sprawi by moje dziecko przywitało mnie dzisiaj w domu jak wrócę z pracy. Że umarłam razem z nim, a umarłym nie można pomóc. Że to, co siedzi przed nimi to kukła.. Wszystko się skończyło.. umarła wiara.. umarła nadzieja.. tylko miłość jest nieśmiertelna..

 Trochę trudno było mi się odnaleźć w tych nowościach. Inaczej tu.. jak nie u mnie. Kiedy tu ostatnio byłam..? Dawno. Wszystko jest inaczej od tamtej pory...

Zmęczenie.. burze magnetyczne.. obieg planet.. Wszystko minie.. Zimowa awitaminoza.

Życiowa awitaminoza..

Właściwie to nic , tylko ... ta pustka mnie drażni..

Kolejny miesiąc kolejnego roku .. Nie mam czasu na postrzeganie czasu. Może to i lepiej.

Poszłam. To nie był podstęp. Tylko co ja mam teraz zrobić ? Za i przeciw równoważą się..  jutro oczekują jakiejś decyzji, a ja jestem w kropce..

"osiołkowi w żłoby dano..." ;)

Wiele rzeczy mogło się dziś zdarzyć, ale telefon z konkurencyjnej firmy z propozycja pracy niemal zwalił mnie z nóg... Zaskoczenie.. ale nie ma co ukrywać, duża satysfakcja.

Tylko co mam teraz zrobić. Może jednak nie dopatrywać się podstępu i pójść na tę rozmowę...?

Eeech.. przynajmniej dzisiejszą bezsenność będe miała usprawiedliwioną ;)